درباره عطارد ، شرایط موجود در این سیاره و اسرار آن ، به ویژه دره های عمیق طولانی عطارد سیاره ای نزدیک به خورشید است که از قدیم برای بشر شناخته شده است. این حقیقت که این کوچکترین سیاره ای است که به دور ستاره ما می چرخد ، در قرون وسطی ثابت شد. مشاهدات ناهمواری که در اوایل قرن نوزدهم انجام شد به عنوان پایه ای برای نظریه نادرستی مبنی بر اینکه عطارد دائماً در یک سمت زمین قرار دارد عمل کرد. بعدها ، برخی از ستاره شناسان معتقد بودند که بر روی عطارد توده های یخی وجود دارد. این فرض نیز اشتباه بود. دلیل این امر این است که ستاره ما نزدیکترین سیاره خود را تا 1400 درجه سانتیگراد در خط استوا گرم می کند و یک جریان پلاسمای رشته ای - باد خورشیدی - سطح آن را با نیروی طوفان بمباران می کند.
بحث های علمی پیرامون سوالاتی در مورد اینکه آیا عطارد دارای فضای خاص خود است و همچنین چرخه های روزانه آن به وجود آمده است. در حال حاضر ، وجود جو بسیار نادر ایجاد شده است ، ضخامت آن ناچیز است.
کاوشگر خودکار "Mariner-10" به اثبات حقیقت کمک کرد.
تیراندازی حدود 40 ساعت به طول انجامید. در نتیجه ، عکسهای تقریباً 40 درصد از سطح عطارد منتقل شد. در جلوی چشم دانشمندان یک سطح داغ سیاه ظاهر شد که حفره هایی از برخورد شهاب سنگ ها در آن وجود داشت. قطر مسیر سقوط یکی از اجرام آسمانی به چند ده کیلومتر رسید. یک کشف غیرمنتظره کشف تنگه هایی به عمق چهار هزار متر بود که صدها و هزاران کیلومتر امتداد دارند. عطارد به معنای واقعی کلمه با شبکه ای از تنگه های بی ته و رو است. تصویری مشابه در دیگر اجرام آسمانی منظومه شمسی مشاهده نمی شود.
لایه جیوه عطارد برخلاف پاکت های گازی سایر سیارات است و عمدتاً از بخار پتاسیم و سدیم تشکیل شده است. هلیوم که توسط باد خورشیدی حمل می شود نیز در آن وجود دارد. اما این گاز بی اثر به سرعت در فضای بین سیاره ای تبخیر می شود. عطارد دارای میدان مغناطیسی خاص خود است که توسط یک هسته فلزی مایع تولید می شود ، 70 درصد از آهن تشکیل شده است. نظریه هایی مطرح شده است که دریاچه هایی از فلز مایع در کره زمین وجود دارد. با این حال ، Mariner-10 آنها را پیدا نکرد. آنجا هم هیچ نشانی از زندگی نبود.
بسیاری از اسرار عطارد هنوز در پرده ای از رازداری پوشانده شده است. به طور خاص ، دلایل تشکیل تنگه های عمیق در سطح آن مشخص نیست. دمای سطح سیاره به طور قابل اطمینان ثابت نشده است.
پس از دوره های زمانی مشخص ، گروهی از دنباله دارها به خورشید نزدیک می شوند و مدار عطارد را تنظیم می کنند. این سیاره از دم آنها می گذرد ، بقایای شهاب سنگ روی سطح آن می افتد و دهانه های زیادی را تشکیل می دهد. با این حال ، خورشید بیشترین تأثیر را در سرنوشت عطارد دارد. از سرنوشت جذب شدن توسط لایه های رشته ای بالای نور روز ، نزدیکترین سیاره به این سیاره با فرکانس بالای چرخش در اطراف ستاره نجات می یابد. سال عطارد برابر با 176 روز زمینی است.
ستاره شناسان معتقدند که با گذشت زمان ، مدار عطارد از بیضوی به مارپیچ تبدیل می شود و این سیاره توسط خورشید جذب می شود.
