دریابید که داروهای ضد هیپوکسان چیست ، چه خواصی دارند و چگونه داروهای مناسب را انتخاب کنید. یکی از آسیب شناسی های جهانی در سطح سلولی ، سندرم هیپوکسیک است. در شرایط بالینی ، در حالت خالص ، این بیماری بسیار نادر است و اغلب اوقات روند بیماری زمینه ای را پیچیده می کند. مفهوم هیپوکسی به معنی حالتی از بدن است که در آن ساختارهای سلولی نمی توانند اکسیژن کافی دریافت کنند.
این امر تأمین انرژی بدن را تا حد زیادی محدود می کند ، که در ورزش غیرقابل قبول است. در این وضعیت ، نه تنها بهره وری از روند آموزش کاهش می یابد ، بلکه مرگ سلول های بافتی نیز مشاهده می شود. توجه داشته باشید که این روند برگشت ناپذیر است و منجر به اختلال در فرآیندهای مختلف در میتوکندری و سیتوپلاسم می شود ، غلظت رادیکال های آزاد افزایش می یابد ، غشای سلولی آسیب می بیند و غیره. امروز با گروهی از داروها برای از بین بردن این بیماری آشنا می شویم و یاد می گیریم که چه داروهای ضد هیپوکسان هستند و چرا در ورزش مورد نیاز هستند؟
داروهای ضد هیپوکسین: چیست؟
برای اولین بار در بازار ، داروهای این گروه در دهه شصت ظاهر شد ، و اولین داروی ضد هیپوکسان گوتیمین بود. هنگامی که ایجاد شد ، اهمیت گوگرد در مبارزه با هیپوکسی ثابت شد. نکته این است که هنگام جایگزینی گوگرد یا سلنیوم در مولکول گوتیمین با اکسیژن ، این بیماری حذف شد. در نتیجه ، دانشمندان شروع به جستجوی مواد حاوی گوگرد کردند و به زودی یک آنتی هیپوکسانت قوی تر ، آمتیزول ، در بازار ظاهر شد.
هنگامی که این دارو برای یک ربع ساعت یا حداکثر 20 دقیقه پس از از دست دادن شدید خون مورد استفاده قرار گرفت ، میزان بدهی اکسیژن به شدت کاهش یافت. بنابراین ، اهمیت استفاده سریع از داروهای ضد هیپوکسنت پس از از دست دادن شدید خون مشخص شد. در بیماران پس از استفاده از آمتیزول ، جریان خون بهبود یافته ، تنگی نفس همراه با تاکی کاردی کاهش یافته یا حتی ناپدید شده است.
همچنین ، پس از مصرف دارو در بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار گرفتند ، هیچ عارضه چرکی مشاهده نشد. دانشمندان این واقعیت را با توانایی دارو برای محدود کردن فرایندهای ایجاد سرکوب سیستم ایمنی پس از سانحه و همچنین کاهش خطرات ایجاد عوارض ناشی از عفونت توضیح دادند. بر اساس نتایج آزمایشات بالینی ضد هیپوکسان ها ، نتایج زیر را می توان نتیجه گرفت:
- داروهایی مانند آمتیزول دارای طیف وسیعی از خواص محافظتی هستند.
- آنها نه در سطح سیستمیک ، بلکه در سطح سلولی کار می کنند.
- برای تعیین تمام خواص مثبت آنتی هیپوکسان ها زمان بیشتری لازم است.
همه داروهای این گروه ، به هر میزان ، دارای خواص آنتی اکسیدانی هستند و تأثیر مثبتی بر کار سیستم دفاعی بدن دارند ، که هدف آنها مبارزه با رادیکال های آزاد است. دانشمندان دو روش را که داروهای ضد هیپوکسید در این جهت کار می کنند ، شناسایی کرده اند: غیر مستقیم و مستقیم. هر دارویی در این گروه دارای اثر آنتی اکسیدانی غیر مستقیم است. و آمتیزول قبلاً ذکر شده دارای اثر آنتی اکسیدانی اضافی و مستقیم بر بدن است.
اگر همه آنچه را که در بالا گفته ایم تجزیه و تحلیل کنیم ، پس باید کار روی ایجاد داروهای ضد هیپوکسید جدید را بسیار امیدوارکننده تشخیص داد. اخیراً ، شکل جدیدی از آمتیزول در بازار ظاهر شده است. تری متازیدین ، یکی از مشهورترین داروهای ضد هیپوکسان ، می تواند در صورت ابتلا به بیماری ایسکمیک عضله قلب ، از بدن با کیفیت بالا محافظت کند. از این نظر ، در مقایسه با مواد بسیار تخصصی ، به عنوان مثال ، نیترات ها و آنتاگونیست های پتاسیم ، م effectiveثرتر بود.
داروی محبوب دیگر ، زنجیره سنجی ، قادر به حمل الکترون و تعامل با میتوکندری است. با نفوذ به غشای سلولی آسیب دیده ، فرآیندهای به دست آوردن انرژی را تحریک می کند. امروزه ، یک داروی ضد هیپوکسان دیگر ، یوبیکینون ، به طور فزاینده ای در پزشکی استفاده می شود. یکی دیگر از داروهای ضد هیپوکسنت امیدوار کننده ، اولیفن ، اخیراً در بازار ظاهر شده است ، اما به سرعت محبوبیت پیدا کرد. با این حال ، از نظر ایمنی ، آن را پایین تر از آمتیزول است.
برخی از داروهای گروه ترکیبات انرژی زا دارای خواص ضد هیپوکسیک قوی هستند. معروف ترین آنها کراتین فسفات است که به طور فعال توسط ورزشکاران استفاده می شود. این ماده برای سنتز مجدد مولکولهای ATP ضروری است. در طی تحقیقات مشخص شد که داروهای حاوی کراتین فسفات در دوزهای بالا در سکته مغزی ایسکمیک ، سکته قلبی و همچنین اختلالات جدی ریتم قلب بسیار مفید هستند.
تمام ترکیبات فسفریله ، از جمله ATP ، دارای فعالیت ضد هیپوکسیک بسیار ضعیفی هستند. این به خاطر این واقعیت است که آنها در حالت کاهش ارزش انرژی وارد جریان خون می شوند. با جمع بندی نتایج مختصر مکالمه در مورد اینکه داروهای ضد هیپوکسید چیست و چرا در ورزش مورد نیاز است ، می توان نتیجه گرفت که آنها بسیار مثر هستند. بیشتر و بیشتر داروهای این گروه در بازار ظاهر می شود.
خواص ضد هیپوکسیک داروها
دانشمندان تمام فرآیندهای بافتی که نیاز به مصرف اکسیژن دارند را برای مقابله با داروهای ضد هیپوکسان در نظر می گیرند. همه روشهای مدرن درمان و پیشگیری از هیپوکسی بر اساس استفاده از داروهایی است که رساندن اکسیژن به بافت ها را تسریع می کند. در عین حال ، آنها امکان جبران تغییرات متابولیک منفی را که ناگزیر در طول گرسنگی اکسیژن رخ می دهد ، می دهند.
رویکرد مبتنی بر استفاده از داروهایی که میزان متابولیسم اکسیداتیو را تغییر می دهند ، می تواند بسیار امیدوار کننده تلقی شود. این امر امکان کنترل و مدیریت واکنشهای استفاده از اکسیژن توسط ساختارهای سلولی بافتها را ممکن می سازد. آنتی هیپوکسنت ها مانند آزاپومین و بنزوپومین توانایی مهار سیستم های فسفوریلاسیون میتوکندری را ندارند.
با توجه به خواص بازدارندگی داروهای مورد بررسی در فرایندهای LPO با ماهیت مختلف ، می توان نتیجه کار آنها را پیش بینی کرد. دانشمندان این واقعیت را رد نمی کنند که فعالیت آنتی اکسیدانی داروها در این گروه با رادیکال های آزاد ارتباط مستقیم دارد.
از نظر حفاظت از غشای سلولی در طول ایسکمی و هیپوکسی ، کند شدن واکنش های LPO از اهمیت بالایی برخوردار است. این در درجه اول به دلیل حفظ ذخیره آنتی اکسیدان در ساختارهای سلولی است. در نتیجه ، عملکرد بالای دستگاه میتوکندری باقی می ماند. این نه تنها برای ورزشکاران ، بلکه برای افراد عادی نیز مهم است.
داروهای ضد هیپوکسنت به محافظت از غشای سلولی در برابر تخریب کمک می کنند و در نتیجه شرایط مطلوبی برای خروج اکسیژن پراکنده ایجاد می کنند. در مطالعات حیوانی روی گوتیمین و بنزوموپین ، درصد بازماندگان به ترتیب 50 و 30 درصد افزایش یافت. این داروها مجموعه ای از اثرات مثبت مشابه را دارند ، اما گوتیمین در بسیاری از زمینه ها تا حدودی کمتر مثر است.
در طی تحقیقات ، وجود اثرات ضد هیپوکسیک در آگونیست های گیرنده نوع بنزودیازپین ثابت شده است. تحقیقات بیشتر بر روی این داروها اثربخشی بالای آنها را بعنوان داروهای ضد هیپوکسید تایید کرد. با این حال ، دانشمندان هنوز موفق به درک مکانیسم داروها نشده اند. در میان داروهای دارای خاصیت ضد هیپوکسی ، گروه های زیر را می توان تشخیص داد:
- مهار کننده های فسفولیپاز
- مهار کننده های سیکلواکسیژناز
- بازدارنده های تولید ترامبوکسان ها.
- فعال کننده های سنتز پروستاگلاندین RS-12.
تصحیح آسیب های هیپوکسیک باید در مجتمع با استفاده اجباری از داروهای ضد هیپوکسان انجام شود که می تواند تأثیر مثبتی بر همه پیوندهای اختلالات داشته باشد. در مورد ورزشکاران ، انجام این کار در مراحل اولیه فرآیندهای فسفوریلاسیون اکسیداتیو بسیار مهم است. این امر واکنش های سنتز مولکول های ATP را عادی می کند.
به گفته دانشمندان ، مهمترین چیز در عادی سازی تولید ATP تأثیر به موقع در سطح عصبی است. واکنشهایی که ATP در آنها شرکت می کند را می توان به مراحل متوالی زیر تقسیم کرد:
- دپلاریزاسیون غشای سلولی ، که در طی آن غیرفعال شدن یون های سدیم ، K-ATP-ase رخ می دهد ، و همچنین افزایش محلی غلظت ATP.
- سنتز واسطه ها ، که در آن مصرف ATP به میزان قابل توجهی افزایش می یابد.
- استفاده از مولکول های ATP و آغاز فرایندهای سنتز مجدد مواد.
در نتیجه ، غلظت طبیعی ATP حفظ می شود ، که تأثیر مثبتی بر تعادل انرژی بدن دارد و ورزشکاران می توانند حداکثر عملکرد خود را در تمرین یا مسابقات نشان دهند.
بهترین داروهای ضد هیپوکسید در ورزش
Instenon و Actovegin
بر اساس موارد فوق ، دو دارو را می توان به طور جداگانه تشخیص داد - instenon و actovegin. فعالیت ضد هیپوکسیک داروی دوم به مدت طولانی شناخته شده است. با این حال ، به دلیل برخی شرایط ، به ندرت از آن به عنوان ضد هیپوکسان استفاده می شود. به یاد بیاورید که این دارو بر اساس سرم خون گوساله های جوان تهیه می شود.
Actovegin قادر است بدون در نظر گرفتن وضعیت بدن ، فرآیندهای انرژی را در سطح سلولی تحریک کند. این امر به دلیل توانایی Actovegin در تسریع تجمع گلوکز و اکسیژن در ساختارهای سلولی امکان پذیر است. در نتیجه ، متابولیسم ATP تسریع می شود. دانشمندان دریافته اند که این دارو می تواند تعداد مولکول های ATP در خروجی را در طول فرایندهای سنتز مجدد مواد 18 برابر افزایش دهد.
پروبوکول
تا به امروز ، این دارو مقرون به صرفه ترین دارو در بین داروهای ضد هیپوکسان داخلی است. پروبوکول علاوه بر انجام کارهای اصلی خود ، می تواند غلظت ساختارهای لیپوپروتئینی را کاهش دهد.
ملاتونین
چندین مطالعه ثابت کرده اند که ملاتونین محافظ خوبی از مولکول های DNA است. با این حال ، خواص مثبت ماده به این محدود نمی شود. ملاتونین دارای فعالیت آنتی اکسیدانی است. برای مدت طولانی ، دانشمندان متقاعد شده بودند که ویتامین E م effectiveثرترین آنتی اکسیدان لیپیدی است.
با این حال ، شواهدی وجود دارد که ملاتونین در این نقش دو برابر قوی تر است. دانشمندان هنوز تمام مکانیسم های اثر آنتی اکسیدانی یک ماده بر بدن را ایجاد نکرده اند. با این حال ، ما می توانیم با اطمینان کامل بگوییم که نه تنها ملاتونین ، بلکه متابولیت آن قادر به مبارزه موثر با رادیکال ها است. توجه به این نکته ضروری است که این ماده این نوع فعالیت را نه در ارتباط با نوع خاصی از بافت ، بلکه در کل بدن به عنوان یک کل نشان می دهد. همه اینها باعث می شود در مورد ملاتونین به عنوان موثرترین آنتی اکسیدان درون زا صحبت کنیم.
دانشمندان موفق به شناسایی فعالیت ضد هیپوکسیک در تعداد زیادی از مواد ، نه تنها مصنوعی ، بلکه طبیعی نیز شدند. دانشمندان در اینجا جایگاه ویژه ای به ریز مغذی ها می دهند.
