شرح کلی حیوان ، نسخه پرورش سگ اسکیمو کانادایی ، استفاده و تشخیص آن ، دلایل کاهش تعداد نژاد ، ترمیم گونه. محتوای مقاله:
- نسخه های مبدأ
- کاربرد و شناخت نژاد
- دلایل کاهش دامداری
- سابقه بازیابی
سگ اسکیمو کانادایی یک نژاد کار قطبی از نوع "Spitz" است. اینها سگهای ورزشی با هیکلی قدرتمند هستند که برای حمل کالاها و افراد روی سورتمه ایجاد شده اند. آنها دارای گوش های راست و مثلثی و یک دم فر ، موهای ضخیم و رنگ نسبتاً متفاوتی هستند. این گونه در حال حاضر در خطر انقراض است.
نسخه هایی از منشاء سگ اسکیمو کانادایی
این گونه واقعاً یک نژاد باستانی است و به همراه آلاسکا مالاموت و سگ کارولین ، قدیمی ترین نژادی است که از آمریکای شمالی سرچشمه گرفته است. این کتاب هزار سال پیش توسط افراد ناآشنا با نوشتن ارائه شد. بنابراین ، اطلاعات کمی درباره اصل و نسب او وجود دارد و بیشتر نظریه ها شامل حدس و گمان است. واضح است که این سگ ها در قسمت شمالی کانادا و آلاسکا کنونی ساخته شده اند. آنها عمدتا توسط قبایل Thule و فرزندان Inuit آنها پشتیبانی می شدند. آنها در زمان نامگذاری سگ اسکیمو کانادایی اسکیمو نامیده می شدند. با این حال ، این اصطلاحات اکنون منسوخ و تا حدودی توهین آمیز تلقی می شوند.
در نقطه ای ، نظریه ای مطرح شده است که در طول تاریخ ، سگ های نژاد چندین بار اهلی شده اند. بومیان آمریکا سگهای خود را از گرگ قرمز یا کویوت اهلی آمریکای شمالی رام کردند. شواهد ژنتیکی اخیر تأیید می کند که این حیوانات در سراسر جهان عمدتا از گروه کوچکی از گرگهای جداگانه (Canis lupus) هستند که زمانی در جایی در آسیا ، هند و تبت ، خاورمیانه یا چین زندگی می کردند.
سگهای اولیه ، اجداد سگهای اسکیموی کانادایی ، شبیه گرگ بودند و با گروههای شکارچی جمع کننده عشایر همراه بودند. آنها در استخراج گوشت و پوست کمک کردند ، از اردوگاه ها محافظت کردند و به عنوان همراهان خدمت کردند. نوادگان مستقیم گرگهای کوچک ، موهای کوتاه و قهوه ای روشن جنوب آسیا ، که از نزدیک با دینگو استرالیایی و سگ آواز گینه جدید ارتباط دارند. آنها ثابت کرده اند که برای مردم قبیله بسیار مفید هستند و همچنین بسیار سازگار هستند.
سگها به سرعت در سراسر جهان پخش شدند و سرانجام در همه جا به جز در چند جزیره دور افتاده زندگی کردند. برخی از اجداد سگهای اسکیمو کانادایی از شمال به سیبری نفوذ کردند و در آنجا با آب و هوایی متفاوت از آب و هوای هند و تبت روبرو شدند. زمستان محلی حیوانات سازگار با شرایط گرمسیری را نابود کرد. این مشکل با عبور سگهای خانگی با گرگهای بزرگ ، مقاوم و مهاجم شمالی حل شد.
نتیجه این صلیب ها نوع جدیدی بود که در غرب به Spitz معروف شد. اسپیتز شبیه در شرق آسیا و سیبری توزیع شد و تا به امروز رایج ترین آن در منطقه باقی مانده است. این سگها ، با موهای ضخیم بلند ، حس بویایی و غریزه عالی ، استادان بقا در سردترین آب و هوای کره زمین شده اند.
اسپیتز ، جد سگهای اسکیمو کانادایی ، ثابت کرد که برای زندگی در شمال دور بسیار ضروری است. او به صاحبانش کمک کرد تا غذا بیابند ، از خود در برابر شکارچیان دفاع کنند و در مناطق وسیعی از یخ و برف سفر کنند. بقای انسان در قطب شمال تا قرن 20 بستگی به سگ داشت. هنگامی که اسپیتزن برای اولین بار پرورش داده شد ، آب و هوای زمین سردتر در نظر گرفته شد.
در نقاط مختلف ، تنگه برینگ ، که آلاسکا را از روسیه جدا می کند ، بسیار کوچکتر از امروز بود و زمانی که آسیا و آمریکای شمالی به هم متصل بودند ، برای مدت طولانی کاملاً وجود نداشت. بحث های زیادی وجود دارد که نشان می دهد طی 7000-25000 سال پیش ، عشایر سیبری از آسیا به صورت پیاده یا با قایق های اولیه از آسیا به آمریکای شمالی مهاجرت کرده اند. این استعمارگران مرموز بدون شک با حیوانات خانگی شبیه اسپیتز خود ، از اجداد سگهای اسکیمو کانادایی ، همراه بودند.
شواهد باستان شناسی و تاریخی در قطب شمال به سختی یافت می شود. داده های تجمعی نشان می دهد که قبایل دورست تا سال 1000 بعد از میلاد در این منطقه ساکن بوده اند. و آنها بسیار متفاوت از Inuit مدرن بودند. در آن زمان ، فرهنگ جدیدی در آنچه امروزه ساحلی آلاسکا - توله است ظهور کرد. ثابت شده است که شیوه زندگی آنها برای منطقه بسیار موفق است. Thule به سراسر کانادا و گرینلند مهاجرت کرد و تقریباً به طور کامل جایگزین دورست شد.
مردم Thule از سورتمه سگ برای سفر و حمل کالاهای خود در وسعت وسیع برف و یخ استفاده کردند. مشخص نیست که قبایل چگونه این فناوری را توسعه داده اند و از چه نوع سگ هایی استفاده شده است ، اما صرف نظر از اینکه آیا نیش های آنها اجداد مستقیم سگهای گرینلند مدرن و اسکیمو کانادایی شده اند. به دلیل فقدان شواهد ، نمی توان دقیقاً گفت که سگ اسکیمو کانادایی اولین بار در چه زمانی ساخته شد.
کارشناسان می گویند این نژاد عملاً با جد Spitz ، که بین 14000 تا 35000 سال پیش در جایی زندگی می کرد ، تفاوتی ندارد. محققان دیگر معتقدند که این گونه اولین بار توسط Thule در حدود 1000 سال پیش پرورش داده شد. تقریباً هر تاریخی ممکن است ، اما بحث برانگیز است.
کاربرد سگ اسکیمو کانادایی و تشخیص نژاد
هر زمان که سگ اسکیمو کانادایی رشد کرد ، به یک ویژگی حیاتی زندگی Inuit تبدیل شد - یک ابزار منحصر به فرد انسانی. بدون آنها ، مردم نمی توانستند در چشم انداز خشن محلی زنده بمانند. این گونه حیوانات خانگی هدف اصلی کشیدن سورتمه را داشتند که متعلق به اعضای قبیله بود و تنها وسیله حمل و نقل در مسافت های طولانی تر بود. سگهای اسکیمو کانادایی به عنوان نگهبان عمل می کردند و به صاحبان شکارچیان نزدیک - خرس قطبی و گرگ هشدار می دادند.
برخی قبایل از سگ اسکیمو کانادایی برای شکار کمک می کردند. سگها موجوداتی مانند فوک و خرس قطبی را ردیابی و به آنها حمله کردند که این نژاد نسبت به آنها نفرت غریزی دارد. اکثر افرادی که با این گونه کار می کنند توجه دارند که خرس های قطبی به طور غیرمعمول تهاجمی هستند و ظاهراً آنها را شکار کرده اند. رژیم غذایی سگ اسکیمو کانادایی تقریباً کاملاً از گوشت تشکیل شده بود.
سگ اسکیمو کانادایی نسبت به اکثر نژادهای مدرن به شکل قابل توجهی شبیه به گرگ ماند. این امر با سازگاری خوب "برادر خاکستری" با زندگی در قطب شمال توضیح داده می شود که برای تغییر او چندین تغییر لازم است. دلیل دیگر این است که تنها قوی ترین و خشن ترین افراد قادر به تحمل اثرات محیطی هستند.
بسیاری معتقدند که ظهور این نژاد نتیجه صلیب های اخیر و مکرر گرگ است. داده های ژنتیکی اخیر نشان می دهد که این سگ ها ارتباط نزدیکی با "برادران خاکستری" ندارند. مطالعات رفتار بین دو گونه (بیزاری متقابل) نشان می دهد که چنین همپوشانی بعید است.
سگ اسکیمو کانادایی به دلیل استقامت ، سرعت ، قدرت و توانایی باورنکردنی برای زنده ماندن در سردترین شرایط روی زمین ، کاشفان قطب شمال و قطب جنوب را به خود جذب کرده است. این دندانهای نیشگون چندین سفر به هر دو قطب با کاوشگران آمریکایی ، کانادایی و انگلیسی انجام دادند که به راحتی به این نژاد دسترسی داشتند.
بر خلاف سگهای سورتمه سگ دیگر ، که پس از کار با کاوشگران قطبی به حیوانات خانگی محبوب تبدیل شدند ، سگ اسکیمو کانادایی در بین عموم مردم رواج پیدا نکرد.اما به لطف اعزام ها ، این گونه در سراسر جهان شناخته شد و در اواخر دهه 1920 میلادی باشگاه پرورشگاه کانادا (CKC) و باشگاه پرورشگاه آمریکایی (AKC) این نژاد را به طور کامل تشخیص دادند.
دلایل کاهش جمعیت سگ اسکیمو کانادایی
این گونه مدتها قبل از فتح اروپایی کانادا برای زندگی اینوئیتها بسیار مهم بود. تا دهه 1950 ، این نژاد در اصل تنها وسیله حمل و نقل در بیشتر قطب شمال کانادا بود. طبق داستانهای مردم محلی ، دامهای نسبتاً بزرگ سگ اسکیمو کانادایی ، تا اوایل دهه 1950 ، حداقل 20000 نفر شاغل بودند.
با وجود این ، تغییرات همچنان در منطقه ایجاد شد. معرفی اتومبیل برفی فرهنگ محلی را کاملاً تغییر داد. سفر راحت تر و سریعتر از همیشه است. بنابراین ، قطب شمال کانادا "درها" را به جهان خارج باز کرد که هرگز نمی شناخت. این تغییرات سگ اسکیموی کانادایی را تا حد زیادی منسوخ کرد.
تعداد کمتری از اینوئیت ها از این گونه حیوانات خانگی که قرن ها بخشی از زندگی آنها بوده است نگهداری کرده اند. سهولت حمل و نقل همچنین ورود دیگر کانادایی ها را به این منطقه آسان کرده است. بسیاری از این تازه واردان سگهای خود را از سرزمینهای دیگر با خود آوردند ، که با سگهای اسکیمو کانادایی تلاقی کردند و خلوص خون آنها را از بین برد.
بیماری های وارداتی سگ مانند دیستپر ، پاروویروس و هاری از نگرانی های زیادی هستند. سگهای اسکیمو کانادایی ، که تقریباً قرنها از نژادهای دیگر جدا شده بودند ، مصونیت طبیعی نداشتند. بسیاری از آنها بر اثر ابتلا به این بیماری ها جان خود را از دست دادند. کارشناسان اتفاق نظر دارند که این دو دلیل باعث نادر شدن گونه ها شده است. تا سال 1959 ، AKC دیگر گونه ها را به دلیل عدم علاقه تشخیص نداد و حیوانات بسیار کمی در CKC کانادا ثبت شد.
در طول شصت سال گذشته ، بحث های زیادی با دولت کانادا در مورد خطر انقراض سگ اسکیمو کانادایی به وجود آمده است. بسیاری از گروه های فعال اینوئیت ادعا می کنند که مقامات محلی به طور فعال سعی کردند سگ اسکیمو کانادایی را از بین ببرند. آنها می گویند در تلاش برای بر هم زدن شیوه زندگی سنتی اینوئیت ها و مجبور ساختن آنها به جامعه اصلی کانادایی ، آنها عمداً به دستور نخبگان حاکم اعضای این نژاد را مورد آزار و اذیت و آزار قرار دادند.
در حالی که همه طرفین موافقند که استفاده از اتومبیل برفی و بیماری باعث کاهش جمعیت سگهای اسکیمو کانادایی شده است ، دولت محلی مسئولیت اصلی کاهش جمعیت را بر عهده دارد. مقامات کانادایی تا حد زیادی این ادعاها را رد کرده اند. این مناظره موضوع اصلی فیلم کانادایی 2010 Qimmit: Two Truths Clash بود.
صرف نظر از دلیل ، سگ اسکیمو کانادایی در دهه 1970 تقریباً در حال انقراض بود. در سال 1963 ، CKC تنها یک نژاد ثبت کرد. در سال 1970 ، تخمین زده شد که کمتر از 200 سگ اسکیمو اصیل کانادایی باقی مانده است و تنها در دورترین مناطق. این داده ها شامل چندین هزار سگ نژاد مختلط با درصدی از ژن های آلاسکا هاسکی نمی شود.
تاریخچه بازیابی سگ اسکیمو کانادایی
علاقه مندان نگران بودند که این گونه به عنوان یک نژاد اصیل از بین برود. در سال 1972 ، انقراض سگ اسکیمو کانادایی به لطف جان مک گرات و ویلیام کارپنتر متوقف شد. این دو نفر با دولت کانادا و CKC همکاری کردند تا فدراسیون سگ اسکیمو کانادا (CEDRF) را تاسیس کنند. مأموریت CEDRF یافتن آخرین نمایندگان شجره نامه بازمانده و ایجاد مهد برای پرورش آنها بود.
سگ هایی که از نژاد اصیل محسوب می شوند از سراسر قطب شمال کانادا جمع آوری شده و به قفسخانه CEDRF در Yellowknife ، منطقه شمال غربی آورده شده اند. بیشتر سگهای مورد استفاده از شبه جزیره Boothia و Melville بودند. این سازمان برای اولین بار در یک دهه اقدام به پرورش و ثبت انواع مختلف کرده است.در همان زمان که CEDRF فعالیت خود را آغاز کرد ، یک پرورش دهنده و مسابقه دهنده سگ سورتمه به نام برایان لادون نیز برای نجات نژاد تلاش می کرد. این فرد علاقه مند نی نی های خود را از سراسر منطقه به دست آورد و فدراسیون سگ های اسکیمو کانادایی (CEDF) را تاسیس کرد. بیش از 40 سال است که این عاشق به حفظ تنوع خود ادامه می دهد. وقف او موضوع مستند آخرین سگهای زمستان (نیوزلند) در سال 2011 بود.
در اواخر دهه 1980 ، سگ اسکیمو کانادایی یکبار به شجره نامه کافی رسیده بود تا در CKC به رسمیت شناخته شود. در سال 1986 ، بیش از 20 سال ، اولین اعضای این نژاد در CKC ثبت شدند. تعداد کمی از پرورش دهندگان دیگر با سگ اسکیمو کانادایی ، گروهی که بعداً باشگاه سگ های اسکیمو کانادایی (CEDC) را تأسیس کرد ، همکاری کردند. علیرغم دهه ها ارادت اختصاصی به گونه ها ، این سگهای حیوانات فوق العاده کمیاب بودند ، به ویژه به عنوان حیوانات اصیل.
در آخرین شمارش ، 279 عضو از گونه ها به طور رسمی در CKC ثبت شدند. در سال های اخیر ، علاقه زیادی به این نژاد به دلیل جاذبه های گردشگری آن افزایش یافته است. مسابقات سگهای سورتمه سواری عامل مهمی در رشد صنعت گردشگری در منطقه است و سگ اسکیمو کانادایی معتبرترین تجربه ممکن را ارائه می دهد. تصویر آنها در سال 1988 روی تمبر چاپ شد و در سال 1997 با پنجاه سنت حک شد. در سال 1996 ، این گونه مورد توجه Club Kennel Club (UKC) در ایالات متحده آمریکا قرار گرفت ، که به آنها به عنوان اعضای گروه نژاد شمالی به رسمیت شناخته شد.
سگ اسکیمو کانادایی بسیار نزدیک به سگ گرینلند است و البته از اجداد مشترک می آید. برخی از کارشناسان معتقدند هیچ دلیلی وجود ندارد که این دو نژاد را از هم جدا کرده و آنها را یکی در نظر بگیریم. با این حال ، سگ اسکیمو کانادایی به طور کلی تمیزتر در نظر گرفته می شود ، به این معنی که کمتر به انواع خارجی حساس است. در هر صورت ، ثبت دو نوع بیش از نود سال از هم جدا بوده است.
سگ اسکیمو کانادایی اغلب با سگ اسکیمو آمریکایی اشتباه گرفته می شود. اگرچه نام این دو نژاد مشابه است و هر دو از نوع "اسپیتزن" هستند ، اما به هم نزدیک نیستند یا خیلی شبیه هم نیستند. سگ اسکیمو کانادایی دارای پارامترهای بین متوسط و بزرگ و همچنین ویژگی های فیزیکی عالی است. این یک حیوان کار است که برای ورزش پرورش یافته است ، یعنی مسابقات سورتمه سواری. افراد همچنین تفاوت های زیادی در رنگ کت نشان می دهند. شاید مهمتر از همه ، این گونه ها از نسل سگهای هندی هستند.
از طرف دیگر ، سگ اسکیمو آمریکایی از نظر اندازه کوچک تا متوسط است و عمدتا برای شخصیت و ظاهر پرورش می یابد. این سگها اساساً فقط در رنگهای سفید خالص ، کرم و کبد یافت می شوند. این گونه هیچ ارتباط واقعی با مردم اسکیمو و سگهای آنها ندارد و منشاء آن کاملاً آلمانی است. این نژاد که در ابتدا به عنوان اسپیتز آلمانی نامیده می شد ، نام فعلی خود را در دهه 1940 در نتیجه احساسات ضد آلمان جنگ جهانی دوم به دست آورد.
فیلم های آخرین سگهای زمستان و قیمیت: برخورد دو حقیقت شهرت سگ اسکیموی کانادایی را به میزان قابل توجهی افزایش داد و مردم از وضعیت بد آن در کانادا و سراسر جهان مطلع شدند. با این حال ، این نژاد به اندازه سایر سگهای سینمایی که در سینما ظاهر شده اند ، محبوبیت زیادی را تجربه نکرده است. CEDRF ، CEDF و CEDC دائماً در تلاش هستند تا تقاضا و اندازه انواع را افزایش دهند. تقریباً از هر فرصتی برای تبلیغ سگ اسکیمو کانادایی استفاده می شود ، مانند مسابقات نمایشی ، مسابقات سورتمه سگ ، و نمایشگاه ها و نمایشگاه های محلی.
موقعیت نژاد بسیار نامطمئن و بسیار ناپایدار است. تعداد دامها آنقدر کم است که یک بیماری همه گیر در یک مهد کودک می تواند از یک پنجم تا یک سوم همه افراد را از بین ببرد. خوشبختانه CKC و آماتورها در حفظ سگ اسکیمو کانادایی جدی هستند.اگر سگهای اسکیمو کانادایی پرورش دهندگان بیشتری نداشته باشند که بتوانند چنین سگهایی را به درستی نگهداری کنند ، آنها در معرض انقراض هستند.
