ویژگی های مشترک سگ ، تاریخ اجداد و توسعه ماستیف آمریکایی در ایالات متحده ، انواع ، تشخیص و سردرگمی در نام ، جنجال و وضعیت فعلی. ماستیف آمریکایی یک سگ با نسبت مناسب است ، اما کمی بلندتر از ارتفاع آن در خشکی است. آنها حیوانات بزرگ و قدرتمندی با پاهای ضخیم و قفسه سینه عمیق هستند. با این حال ، این نژاد معمولاً کمی کوچکتر از ماستیف انگلیسی است و کمی ورزشکارتر ظاهر می شود. اکثر اعضای بدن نسبت به اعضای حجیم بیشتر عضلانی و چابک هستند. دم ماستیف آمریکایی نسبتاً بلند است و از پایه تا نوک به شدت باریک می شود. دهان این گونه نسبت به سایر ماستیف ها خشک تر است. این به دلیل جریان خون سگهای چوپان آناتولی در مراحل اولیه رشد گونه است.
خلق و خوی حیوانات آرام ، آرام ، دوست داشتنی و وفادار است. ماستیف آمریکایی عاشق کودکان است و کاملاً وقف خانواده اش است. او پرخاشگر نیست ، مگر در مواردی که عزیزانش ، به ویژه کودکان در خطر باشند. در این موارد ، او تبدیل به یک مدافع شجاع می شود. سگها عاقل ، مهربان و ملایم ، صبور و فهمیده هستند ، اما خجالتی نیستند ، کینه توز نیستند. آنها وفادار و فداکار هستند ، اما باید در کنار صاحبی باشند که می داند چگونه رهبری خود را نشان دهد.
تاریخچه اجداد ماستیف آمریکایی
این نژاد منحصر به فرد برای اولین بار در سنین 20 تا 25 سالگی در پیکتون ، اوهایو ایجاد شد. با این حال ، می توان نسب آن را در طول قرن ها از طریق دو نژاد مورد استفاده در توسعه آن ردیابی کرد. Mastiff آمریکایی در اصل از ریشه Mastiff انگلیسی است که اغلب فقط به عنوان Mastiff شناخته می شود.
منشا Mastiff شاید بحث برانگیزترین نژاد سگ باشد ، در مورد نظریه های مربوط به زمان و مکان پرورش آن (10000 یا 1000 سال پیش ، در ایرلند یا تبت). به جرات می توان گفت که این یکی از قدیمی ترین نژادهای انگلیسی است ، اگر نه قدیمی ترین ، و از زمان قرون تاریک در سرزمین خود شناخته شده است. ریشه کلمه "mastiff" مبهم است. برخی از محققان ادعا می کنند که این نام از کلمه فرانسوی "matin" به معنی "اهلی شدن" گرفته شده است. برخی دیگر می گویند این کلمه از کلمه باستانی آنگلوساکسون "کت و شلوار" گرفته شده است که به معنی "قدرتمند" است.
ماستیف انگلیسی در اصل یک جانور بی رحم جنگی بود که برای حمله به سربازان دشمن استفاده می شد. در زمان صلح ، این سگ ها وظیفه داشتند از املاک وسیع اشراف محافظت کنند. چنین حیوانات تهاجمی در طول روز روی زنجیر نگهداری می شدند تا رهگذری نتواند به دلخواه وارد منطقه حفاظت شده شود و سپس شب آزاد می شود. چنین ماستیف های زنجیری به عنوان "bandogs" یا "bandoggs" شناخته می شدند. این سگها همچنین تا پای جان با خرس های زنجیره ای مبارزه کردند ، ورزشی وحشیانه که به طعمه زدن خرس معروف است.
پیشرفت در فن آوری نظامی باعث شد تا ماستیف در پایان دوران رنسانس به عنوان یک جنگجو استفاده نشود ، اگرچه هنوز یک سگ نگهبان بسیار معمول بود. اخلاق اجتماعی به این معنی بود که ماستیف ها دیگر نمی خواهند به مزاحمان حمله کنند. در عوض ، سگها پرورش داده شده و برای نگهبانی و به دام انداختن زندانیان آموزش دیده اند. در سال 1835 ، طعمه زدن خرس به طور رسمی توسط پارلمان ممنوع شد و آخرین گرایش های بیش از حد تهاجمی به زودی از این نژاد حذف شد.
ماستیف انگلیسی تبدیل به یک غول ملایم و محافظ شد و عمدتاً به عنوان حیوان همراه ، مخصوصاً قصاب ها ، که از امکانات لازم برای تغذیه آنها برخوردار بودند ، نگهداری می شد.با این حال ، هزینه بالای رژیم غذایی این سگها ، و همچنین ظهور نژادهای غول پیکر جدید مانند سنت برنارد و نیوفاندلند ، باعث شد تا جمعیت ماستیف شروع به کاهش کند. در پایان جنگ جهانی دوم ، تنها یک ماستیف نژاد در انگلستان وجود داشت که قادر به تولید مثل بود. این سگ ، همراه با عوضی "Dogue de Bordeaux" ، متعاقباً بیست نفر از فرزندان خود را ایجاد کردند که در ایالات متحده باقی ماندند تا جمعیت این نژاد را احیا کنند. این ماستیف های پیش ساز پایه و اساس تاریخچه ماستیف آمریکایی را پایه گذاری کردند.
منشاء و توسعه ماستیف آمریکایی در ایالات متحده آمریکا
ماستیف ها در ایالات متحده سابقه طولانی تری نسبت به سایر نژادها دارند. مالوسيان مهيب توسط حجاج با كشتي تجاري انگليسي Mayflower به آمريكا آورده شدند. بسیاری دیگر از استعمارگران اولیه این سگها را برای حفاظت و محافظت وارد کردند. پس از جنگ جهانی دوم ، ماستیف به سرعت در ایالات متحده محبوبیت یافت و سرانجام یکی از سی نژاد پرطرفدار با توجه به آمار ثبت نام Club Kennel Club (AKC) شد.
بسیاری از پرورش دهندگان تلاش زیادی کرده اند تا این گونه را با حفظ خلق و خوی برتر به شکوه قبلی خود بازگردانند. از جمله این پرورش دهندگان ، فردریکا واگنر بود که برای جامعه مزارع Flying W در پیکتون ، اوهایو کار می کرد. متأسفانه ، در حین پرورش ، ماستیف از تعدادی نقص رنج می برد. مانند همه نژادهای بزرگ ، این حیوانات دارای مشکلات سلامتی متعددی مانند نفخ ، ناهنجاری های رشد استخوان و طول عمر نسبتاً کوتاه بودند.
این سگ همچنین در بسیاری از سگهای براکسیفالی (با پوزه کوتاه) مشکلاتی داشت ، مانند تنگی نفس و عدم تحمل آب و هوای گرم. از آنجا که این گونه بسیار همخون شد ، سایر نقص های ژنتیکی نیز نسبتاً شایع بودند. یعنی سگ ها با روابط نزدیک تربیت شدند. علاوه بر این ، ماستیف بسیار آب دهان است که اغلب از گوشه های دهان آویزان می شود. بسیاری از علاقه مندان نگران آینده نژاد بودند ، به ویژه از سوی پرورش دهندگان بی تجربه یا ناصحیح که به دنبال سود بودند.
نژادهایی که برای بهبود ویژگی های نژاد ماستیف آمریکایی استفاده می شود
در نقطه ای ، در اواخر دهه 1980 یا اوایل دهه 1990 ، فردریک واگنر تصمیم گرفت با عبور از قارچ ماستیف انگلیسی با نژادی که او را ماستیف آناتولی نامید ، سعی کند یک سگ سالم تر پرورش دهد. اما ، در واقع ، او بیشتر به عنوان سگ چوپان آناتولی شناخته می شود.
به عنوان یکی از قدیمی ترین نژادها در جهان ، اجداد سگ شبان آناتولی ممکن است بیش از 6000 سال در شرق ترکیه حضور داشته باشند. تا دهه 1970 ، هنگامی که این گونه برای اولین بار در غرب معرفی شد ، سگ چوپان آناتولی اساساً منحصراً به عنوان نگهبان دام پرورش داده شد. سگ زندگی خود را با گله های گوسفند و بز گذراند و از آنها در برابر سارقان انسان ، گرگ ها و دیگر شکارچیان محافظت کرد.
برخی استدلال می کنند که این نژاد یکی از اعضای خانواده ماستیف است ، اما بسیاری دیگر آن را متفاوت طبقه بندی می کنند. واضح است که این یکی از بزرگترین گونه های سگ در جهان است و بسیاری از نمایندگان آن از نظر ارتفاع راه رفتن با بلندترین گرگ دان ها و گرگ سگ های ایرلندی قابل مقایسه هستند. شبانان آناتولی شهرت بسیار شدیدتری نسبت به ماستیف های انگلیسی دارند و همچنین غرایز محافظتی بسیار قوی تری دارند.
با این حال ، آنها همچنین به عنوان حیوانات بسیار سالم شهرت دارند. چندین مطالعه بهداشتی نشان داده است که سگ چوپان آناتولی به طور متوسط دو تا پنج سال بیشتر از سایر نژادهای غول پیکر زندگی می کند و نرخ بسیار پایین تری برای بسیاری از مشکلات سلامتی دارد. این نژاد همچنین لبهای نسبتاً سفتی دارد و مانند Mastiff انگلیسی شلخته نیست.
هدف فردریکا واگنر حفظ ظاهر و خلق و خوی ماستیف انگلیسی بود ، در حالی که ترشح بزاق راحت تر و سلامتی عالی را در چوپان آناتولی ایجاد می کرد. در دهه 1990 ، او برای بهبود نژاد خود کار کرد. از شبانان آناتولی فقط در مراحل اولیه برنامه پرورش و پس از آن استفاده از ماستیف های انگلیسی استفاده شد.
واگنر که سگهای خود را ماستیف آمریکایی می نامید ، سرانجام با نسبت تولید مثل تقریباً 1/8 از چوپان آناتولی و 7/8 از ماستیف انگلیسی اقامت کرد. فردریکا با دقت کنترل می کرد که چه کسانی اجازه دارند فرزندان سگ خود را پرورش دهند ، و به چند پرورش دهنده مجاز اجازه می دهد تا کار او را ادامه دهند. در اواخر دهه 1990 ، واگنر از جامعه مزارع پرواز W خوشحال بود. پرورش دهنده هرگونه خروج اضافی را متوقف کرد و پرورش را منحصراً از خطوط موجود خود شروع کرد.
اعتراف ماستیف آمریکایی
در سال 2000 ، کانتیننتال کانن کلوپ (CKC) اولین سازمانی بود که به رسمیت شناخته شد Mastiff آمریکایی. در سال 2002 ، شورای پرورش دهندگان ماستیف آمریکایی (AMBC) توسط فردریکا واگنر و تعداد کمی از پرورش دهندگان که به آنها اجازه پرورش این سگ ها را داد ، تشکیل شد. AMBC همچنان بسیار انحصاری است. از سال 2012 ، تنها یازده پرورش دهنده رسمی دارد.
AMBC برای حفظ سلامت ، مزاج و ظاهر نژاد کار می کند. این گروه هنوز تصمیم نگرفته است که کار شناسایی گونه ها را در باشگاه های بزرگ مانند AKC و United Kennel Club (UKC) کنار بگذارد. بخشی از این ترجیح شخصی آنها برای ساختن ماستیف آمریکایی صرفاً یک نژاد همراه است تا یک سگ نمایشی. اعتقاد بر این است که به حفظ سلامت این نژاد کمک می کند.
ابهام در مورد نام نژاد Mastiff آمریکایی
نژاد دیگری از سگ وجود دارد که به ماستیف آمریکایی معروف است ، به ویژه ماستیف پانیا آمریکایی. این نژاد با عبور از نژادهای کوچک ، پیت بولز ، روتویلر ، آمریکن بولداگ و بسیاری دیگر از نژادهای تهاجمی قاچاقچیان مواد مخدر در دیترویت و دیگر شهرها که برای محافظت از خانه ها و مناطق اطراف آنها استفاده می شد ، ایجاد شد.
Mastiff Panja آمریکایی هیچ ارتباطی با Mastiff آمریکایی ندارد ، به جز جد مشترک مالوسین آنها. با این حال ، شباهت های بین دو نام آنها باعث سردرگمی شده است ، که توسط AMBC بسیار نامطلوب تلقی می شود ، زیرا پانیا ماستیف آمریکایی به عنوان متجاوز و سگ جنگنده شهرت یافته است.
مجادله های متعدد پیرامون نژاد ماستیف آمریکایی
توسعه ماستيف آمريكايي بدون بحث جدي ، عمدتا در ميان پرورش دهندگان آن انجام نشده است. دوستداران ماستيف انگليسي به شدت از ماستيف آمريكايي انتقاد مي كنند ، مخصوصاً نام نژاد. آنها معتقدند که جریان خون چوپان آناتولی به طور جدی شخصیت و ظاهر نژاد آنها را تضعیف کرده است.
پرورش دهندگان بریتانیایی با این واقعیت که ماستیف آمریکایی به طور کلی Mastiff خوانده می شود شدیداً اعتراض دارند و بارها اقدامات قانونی خود را در دادگاه به منظور تغییر نام مشابه به چالش کشیده اند و اصطلاحات American Anatolian Molosser یا American Anatolian Molosser Mastiff را ترجیح می دهند.
به نظر می رسد این امر باعث تحریک طرفداران ماستیف های انگلیسی می شود ، زیرا اغلب اعضای نژاد معمولاً از نظر ظاهر و خلق و خوی تقریباً مشابه همتایان انگلیسی خود هستند ، اما با ترشح بزاق کمتر و سلامتی بهتر. چنین ادعاهایی توسط باشگاه Mastiff of America (MCOA) و بسیاری از دوستداران نژاد کاملاً مورد اعتراض است. مشاجرات بین دو گروه اغلب منجر به درگیری های بسیار شخصی می شود.
جالب اینجاست که پرورش دهندگان هیچ مشکلی در استفاده از کلمه "ماستیف" برای سایر نژادهای مشابه ندارند ، مانند گاو نر ، اسپانیایی ، ناپولی یا تبتی ، با ادعای ترجیح تاریخی ، و پرورش دهندگان این سگها نژادهای خود را مستقیماً با ماستیف آمریکایی مقایسه نمی کنند. …. برخی از علاقه مندان ادعا می کنند که هیچ مشکلی با پاستای ماستیف آمریکایی ندارند ، بلکه فقط با ماستیف آمریکایی مشکلی ندارند.
از آنجا که Mastiff آمریکایی به تازگی توسعه یافته است ، هنوز زود است بگوییم که فردریکا واگنر و دیگر پرورش دهندگان AMBC در دستیابی به اهداف خود چقدر موثر هستند. آنها ادعا می کنند که سگهای آنها بطور قابل توجهی کمتر مریض و آب دهان دارند و به طور متوسط طول عمر بیشتری نسبت به ماستیف های انگلیسی دارند. شواهد اولیه ممکن است این ادعاها را تأیید کند ، اما هنوز برای صحبت در مورد آن زود است.
پرورش دهندگان بریتانیایی با جدیت آنها را مورد اعتراض قرار می دهند و ادعا می کنند که این یک کلاهبرداری آشکار است و هرگونه بهبود در سلامتی نتیجه اقدامات دقیق پرورش است. کارشناسان می گویند پرورش دهندگان ماستیف انگلیسی که مراقبت و اقدامات احتیاطی را انجام می دهند ، نتایج مشابهی را دریافت می کنند. با این حال ، به نظر نمی رسد که این مخالفان هیچ مدرکی برای اثبات ادعاهای خود ارائه دهند.
پرورش دهندگان آمریکایی همچنین می گویند که دندانهای نیش آنها از نظر ظاهر و خلق و خوی تقریباً شبیه به ماستیف های انگلیسی هستند ، که پرورش دهندگان انگلیسی آن را به شدت مورد اعتراض قرار می دهند. بریتانیایی ها معتقدند که ماستیف های آمریکایی ویژگی های بدنی ضعیفی در داده های خارجی دارند و مستعد تظاهرات تهاجمی ، خجالتی و نامنظم هستند.
احتمالاً چندین دهه طول می کشد تا ضبط و تحقیق شود تا بتوان درباره شخصیت ماستیف آمریکایی چیزی گفت. تا کنون ، به دست آوردن اطلاعات عینی تقریباً غیرممکن است ، زیرا هر دو طرف اختلاف به موضع خود پایبند هستند. در مورد جنبه های ظاهری ، احتمالاً هر دو طرف پایه محکمی برای ادامه مشاجره دارند. ماستيف آمريكايي شباهت زيادي به همتاي انگليسي خود دارد كه اغلب علاقه مندان به اين تفاوت متوجه آن نمي شوند. با این حال ، چنین افرادی نمی توانند تفاوت بین بیشتر سگ ها را تشخیص دهند و احتمالاً شیخ تزو را با Lhasa Apso ، شپرد بلژیکی برای ژرمن شپرد اشتباه می گیرند. به گفته یک پرورش دهنده باتجربه ، پرورش دهنده ای که تجربه قابل توجهی در مورد ماستیف ها دارد ، هرگز یک ماستیف آمریکایی را با یک نژاد اصیل انگلیسی اشتباه نمی گیرد.
وضعیت فعلی ماستیف آمریکایی
ماستیف های آمریکایی به طور کلی جمع و جورتر و کم حجم تر از پسرعموهای انگلیسی هستند ، اما تفاوت اصلی در سر آنها است. ماستیف های آمریکایی ، در بیشتر موارد ، پوزه ای بلندتر با چین و چروک کمتر نسبت به سایر ماستیف های انگلیسی دارند و همچنین ظاهری کمتر ارعابی و عدم بیان سنتی ماستیف دارند. این تفاوت ها در نسخه ایالات متحده لزوما بد نیست. آنها احتمالاً مسئول هرگونه کاهش بزاق و بهبود سلامت در مقایسه با جد انگلیسی خود هستند.
علی رغم انتقادات ، AMBC همچنان به شیوه قبلی عمل می کند و به نظر نمی رسد قصد تغییر نام نژاد را داشته باشد. از آنجا که باشگاه بسیار سخت تنظیم شده است ، نژاد به آرامی در حال رشد است. با پایبندی به چنین پروژه ای ، باشگاه می خواهد از مشکلات ناشی از افزایش سریع جمعیت مانند سایر نژادها جلوگیری کند.
ماستیف های آمریکایی قطعا در حال افزایش محبوبیت هستند و همچنان آماتورهای جدیدی پیدا می کنند. آینده نژاد سگ همراه تقریباً به طور قطع در مسیر حیوان خانگی ادامه خواهد داشت. با توجه به تعداد کم گله و ایجاد اخیر ، آینده بلند مدت این نژاد نامشخص است و باید منتظر ماند و دید آیا ماستیف آمریکایی به نژادی منحصر به فرد تبدیل می شود یا خیر.
